Dag 15. Buiken?

4 augustus. Vrijdag. Dag 15

Totaal 1278 km; van Vieil- Airoux naar Vendoire, camping du petit lion Tourbiéres

Via la Chapelle-baton, Charroux, Asnois, Surin, Messeux, Valence, St Angeau, la Rochette, Brie, Angoulême, Dirac naar Vendoire. 111 km (pfffff, allen maar op en neer) En het weer: fantastisch, geen wind, lichte bewolking. Ideaal fietsweer dus.

Vanochtend zijn we vroeg gewekt door Franse vissers. Om 5:30 uur  hoorden we twee auto’s het terrein van de camping op rijden. Met veel gevloek en Franse herrie werden er mensen uit de auto gezet en op hun plek gewezen. Aangezien zowel Gerard als ik de Franse taal niet echt machtig zijn bleven we even in spanning over de reden en de aard van hun aanwezigheid. Uiteindelijk bleek dat ze niet in ons geïnteresseerd waren. Ik waande me wel even in een Franse maffia-achtige afrekening. Fransman Alain Delon (oude Franse filmacteur en womanizer)  in een schurkachtige rol ontbrak er nog aan, maar achteraf bleek het dus weer mee te vallen.

Het landschap van vandaag bleek omhoog en omlaag te gaan. We noemen dit dan een “heuvelachtige” etappe. Deze heuvels werden gedurende dag wel steeds hoger, hoger, hoger en langer. Dit brengt mij op een gezamenlijk  probleem van Gerard en mij. En deze heuvels en straks de bergen gaan dit probleem waarschijnlijk alleen maar vergroten. Onze broeken zijn ons te ruim/groot  geworden? We zijn dus op zoek geweest naar bretels. Maar de gemiddelde lengte van de Franse mannen komt niet echt in onze buurt. Ook al zijn we in de jaren, die we ouder zijn geworden, wel wat gekrompen. We vinden geen passende lengte bij de plaatselijke ondernemers. Met de broekriemen steeds strakker om ons middel, om zo dat ding maar omhoog te houden, werken wij ons in het zweet. Mijn in jaren gespaarde buik is steeds minder te zien. Wanneer we straks in Santiago zijn moeten we maar eens kijken of we zo’n Spaanse “ matadorenbroek” kunnen dragen. En de sobere pelgrimsmaaltijden helpen ook niet echt mee om dit proces te vertragen. Vraag aan Peter v/d Werf; heb jij daar nu ook last van? Of heeft Mariëlle daar een andere verklaring voor?

Onderweg weer van alles te zien en te beleven. En soms speelt de vermoeidheid mij daarbij parten. Aangezien ik een beelddenker ben kreeg ik waanideeën over  bomen die op een gedeelte van het traject staan  als “oude witte wieven” naar ons stonden te zwaaien om ons het idee te geven dat ze jonge deernen waren. Hun oude en knoestige armen staken boven de jonge en groene blaadjes uit. (Ellen, lieverd!  Vergeef mij deze ietwat lyrische beschrijving ) Zo stonden ze naar ons te lonken/wuiven.

De omgeving van vandaag, die erg mooi is zit vol met Engelse immigranten. Er wordt in deze omgeving naast Frans dan ook Engels gesproken. Dus lekker makkelijk koffie bestellen vandaag.  Omdat het landschap om erg veel beklimmingen vroeg hebben we extra onze aandacht besteed aan de voeding. Dit ook ter compensatie van het erg sobere avondeten van gisteren. Dus regelmatig even gestopt voor brood, marsen, bananen en ander lekkers. Eten dan wel te verstaan!Uiteindelijk onder Angoulême een camping opgezocht, met …… zwembad natuurlijk. Want inspanning vraagt ook om ontspanning.

Morgen weer een dag.  En oh ja!!  Leo hebben we niet weer gezien. Wel een  Belgische broeder uit Denekamp. In vol ornaat en tenue. Deze verschijning deed mij erg denken aan Erik Odekerke uit de serie Dagboek van een herdershond. “erik”die samen met een aantal vrienden een tocht naar Fatima maken. Daarvoor reizen ze af naar Portugal. Op een gewone damesfiets en een boodschappenmand voorop. Wat een contrast met ons . Volledig aangepast op de fiets en alles “ultra light” bepakt.