Dag 14. Leo en winderigheid

3 augustus, Donderdag. Dag 14,

Totaal 1162 km; van Ingrandes sur Vienne naar Vieil Airoux , Chateau Garnier camping Municipal

Via Chatellerault, Naintre, Dissay, Poitiers, Nouaille-Maupertuis, Vernon en Vieil- Airoux.

Vroeg uit de veren, na een onrustige nacht, spraken beiden niet in mijn voordeel. De pizza die ik op de camping heb gehad, smaakte naar Ansjovis, terwijl ik deze er niet op had. Vreemd? Wie weet. Ik was in ieder geval niet helemaal lekker. Verdere details wil ik jullie graag besparen. Dus met Willy Nelsons nummer “on te Road again” in mijn hoofd zijn we op pad gegaan.

Met Gerard voorop kreeg ik gelukkig de tijd om te herstellen. Om 8 uur gingen de poorten van de camping open en konden we onze reis voortzetten. Al heel erg snel hadden we in de gaten dat we……. weer de wind vol tegen hadden. De zuidwesterwind waardoor er in Nederland een slecht weerfront lag zorgde ook bij ons weer voor voldoende tegenwind. Tegenwind George? “What else”. Er hing tevens een lichte bewolking boven ons hoofd wat er in ieder geval voor heeft gezorgd dat het niet zo warm is geworden. Aangename temperatuur met een verfrissende bries, zullen we maar zeggen. Zo nu en dan regende het er ook een beetje uit, maar niet veel. De regenkleding is uiteindelijk niet nodig geweest. Gedurende de rit ging de storm in mijn buik liggen en kwam ik weer wat bij.

Wat mij ook weer vandaag opviel was hoe rustig het op de weg en in de dorpen en steden was. Terwijl het een doordeweekse dag is zien we geen kip op straat. Heeft heel Frankrijk massaal vakantie? Of beginnen ze hier veel later op de dag met hun werk/activiteit? Alles verliep soepel, behalve toen we in Poitiers reden en waar we een klein moment de snelweg reden. Foutje bedankt!! En daar horen jongens zoals wij op de fiets niet thuis. We waren de weg ff kwijt. Gelukkig voor ons werd er op het gedeelte waar wij reden onderhoud gepleegd waardoor er geen auto’s op de weg waren. Met verontschuldigende blikken en gebaren in de richting van de werklui en wachtende automobilisten reden we uiteindelijk terug de juiste richting in en bijbehorend fietspad op.  Dus de gevolgen vielen uiteindelijk weer mee. 

Poitiers is geen schone stad. Er is genoeg oude cultuur te snuiven maar er zit dan wel een grijs tintje aan de aanwezige soms wel en soms ook wat mindere monumentale gebouwen. Hier zijn we dan ook maar in een strak tempo doorheen gereden. Wel vloog mijn ketting er nog even af. Het landschap in deze omgeving wisselt vaak van uiterlijk, vriendelijk en minder vriendelijke dorpjes met veel typische Zuid-Europese nieuwbouw tegenover prachtige authentieke en rustieke gebouwen. Typisch voor de Franse bouw zijn de hoge muren die de tuinen van de weg scheiden. Ook handig tegen voorbij fietsende pottekijkers zoals Gerard en ik. Maar ach,  je ziet ondanks de muren toch nog wel eens wat.

Vlak voor aankomst op onze luxe camping werd ons pelgrimsgedrag nog even getest en hebben we een medepelgrim met pech geholpen. Een wat oudere man liep met zijn fiets aan de hand langs de weg. Dit bleek tot onze verbazing een Nederlander te zijn. Hij had een lekke band en vertelde ons dat hij sinds 3 juli op weg was naar Santiago. Gezien de uitrusting die hij bij zich had verbaasde ons dat enorm. Hij had namelijk, afgezien van een stuurtas, niets bij zich. Toen we hem vroegen waarom hij met zo weinig middelen onderweg was vertelde hij wat stuntelig dat hij zijn bagage had verstopt. Nadat we hem geholpen hadden zij we weer ons weegs gegaan en met de verwachting dat we hem op de camping wel weer zouden zien. Maar we zijn hem uiteindelijk niet weer tegen gekomen. De man kwam tamelijk warrig over. Zijn naam is Leo, dus mist iemand Leo? Hij fietst of loopt in Frankrijk. Het enige wat we nog uit hem konden krijgen was dat hij autistisch was en dat hij een meneer van den Bosch uit Drachten kent.

Op de camping aangekomen bleek dat deze slechts  bestond uit een met een hek omheind veldje aan een visvijver met een wc, douche en een soort van kantine die dicht was. Dit zelfde gold voor het dorp waar deze camping te vinden is. Alles dicht, en voor ons dus geen eten. Gelukkig had de beheerder in een oud fornuis nog wat conserven staan. Deze wilde hij ons verkopen voor anderhalve euro. Aangezien we zelf weinig hadden meegenomen zijn we op zijn aanbod ingegaan. De keuze viel op een blik witte bonen in een ondefinieerbare saus met iets wat op worstjes leek. Nou zeg nou zelf! Is dat nu geen pelgrimsmaaltijd? We hebben geen foto’s genomen van het blik en de inhoud. Laat het voor ons maar bij een vage herinnering blijven.

De dag eindigde dan ook aardig winderig. En dan heb ik het alleen maar over de wind in de atmosfeer.