Dag 29. De dag erna in Santiago

18 augustus, dag 29

2443 km; Van Hotel Apostel met de fiets naar Santiago de Compostella Centrum en weer terug met de bus.

Dit is de dag die we in meerdere opzichte “ de dag erna “ kunnen noemen. De dag na aankomst van ons in Santiago en de dag na weer verschrikkelijke aanslagen  op mensen die in een stad genieten van het leven en van elkaar. De dag na, voor ons, een behoorlijk stevige prestatie, met meer dan 2500 km fietsen in 27 dagen en een dag van verdriet door een aanslag op de vrijheid van mensen die een tocht als die wij hebben gemaakt, mogelijk maken. Een werelddeel waarin je zo van het ene land naar het andere land kunt reizen en waarin je overal gastvrij wordt ontvangen.

We lezen veel over aanslagen op anderen. Maar in dit geval is het voor Gerard en mijzelf even anders. We zijn nu zelf aanwezig in het land waarin de aanslagen net hebben plaatsgevonden. En maken nu zelf mee wat er gebeurt na zo’n aanval. De verslagenheid die er even is, maar ook de vastberadenheid bij de mensen om toch vooral hun leven te blijven  leven zoals ze dat willen doen.

In Santiago hebben we een minuut stilte mee gemaakt op het centrale plein. Maar hebben we ook zelf kunnen zien wat er aan bewapende militairen en politiemacht in eens zichtbaar op straat rondloopt om zo onze veiligheid te kunnen garanderen. Hoewel garanderen? Wat kun je doen tegen fanatici die denken dat ze het geluk aan hun kant hebben en daardoor het recht hebben om het leven van anderen te mogen vernietigen. Het meemaken van deze minuut en het applaus wat daarna klonk was wel een moment van kippenvel.

Om nu maar terug te keren naar onze eigen realiteit, hoe onbelangrijk dit voor de rest van de wereld ook is. Wij hebben vandaag gebruikt om het einde van onze tocht helemaal compleet te maken. Gisteren was het bij het meldpunt in de stad te druk. Een wachttijd van meer dan 2 uren om je certificaat te halen vonden wij te lang, dus hebben we dit na te hebben uitgeslapen vanochtend gedaan. Fris gedoucht en met rauwe billen op het zadel waar we 4 weken met fietsbroek op hebben gezetten. Auw, dat voel even tegen. Maar toch maar even doorzetten. Nadat we de officiële zaken hadden gedaan waardoor we onze bewijsstukken en certificaten eindelijk ondertekend en voorzien van onze namen hebben gekregen gingen we de stad in om eens rond te kijken. Ook hebben we onze fietsen voor transport naar huis ingeleverd. Santiago is een mooie oude stad. Tenminste het oude centrum. Daaromheen ligt een moderne en industriële stad. Veel oude gebouwen in het centrum dragen de sporen van de tijd. Veel religieuze tekenen van de afgelopen eeuwen worden trots getoond. Met veel aandacht voor het onderhoud.  We hebben dan ook flink rondgekeken. Wat opvalt is de enorme commercie die er om de Camino heen is gebouwd. Dagelijks stromen buitenlanders binnen om hun tocht daar te voltooien om daarna hun prestatie te vieren. Veel hotels maar ook de middenstand profiteren daarvan. Daarnaast de duizenden toeristen die niet hebben gelopen maar wel komen kijken naar de stad waarvan gezegd word dat daar de botten van de apostel liggen.

Hoe dan ook was het voor ons de moeite waard om eens goed rond te kijken. Wel met stijve spieren. Want die kregen nu de tijd om flink te jammeren over de inspanningen die ze hebben moeten doen om ons te blijven dragen. Ook onze gedachten kregen even de tijd om alles nog weer even langs te laten komen. We hebben veel gezien. Wat ons enorm is opgevallen is de tegenstrijdigheid in de verschillende gebieden en de verschillen tussen arm en rijk.  Europa is een rijk werelddeel wordt er gezegd. Maar we hebben tijdens onze tocht toch ook wel armoede gezien. Binnen een afstand van 10 kilometer kan een enorm  verschil te zien zijn.  Het vlakke en sobere noorden van Frankrijk met veel oude en verwaarloosde huizen waar enorm veel ellende is geweest in de oorlogen  en waar maar weinigen komen ten opzichte van het mooie wijngebied rondom Bordeaux  waar de pracht en praal door vele toeristen uit binnen en buitenland dagelijks bezocht en bewonderd wordt.

Als je ons nu vraagt wat wij het mooiste stuk fietsen vonden zeggen zowel Gerard als ikzelf dat dit het jaagpad langs de Dender, dag 4 ( in België) is geweest. Ondanks de regenheeft dit ons het meest plezier opgeleverd. En natuurlijk de dag dat we Cruz de Ferro zijn gepasseerd. Voor beiden een emotioneel moment.

Hoe dan ook heeft de reis ons bloed zweten tranen gekost, maat heeft het ons ook energie gegeven om verder te gaan. Ik ben van mening dat ik veel tijd heb gehad om in mijzelf te kunnen kijken. Wie ben ik en wat wil ik. En ook hoe wil ik verder. En dat is. Nu zo snel mogelijk naar huis om mijn dierbaren en geliefden te kunnen omhelzen en knuffelen. En Gerard? Ik kan en ga niet voor hem schrijven, maar ik weet wel dat hij hetzelfde wil en dat hij enorm uitkijkt naar de grote gebeurtenis die staat te wachten.

Ik wil iedereen enorm bedanken voor de reacties en de steun die we de afgelopen weken van jullie hebben gekregen via appjes, mails, telefoontjes en andere media. We hebben allen tekort gedaan door niet terug te reageren op deze steunbetuigingen. Maar we hebben ze wel elke dag als motivatie meegenomen om door te gaan.  Neem mij mijn taalfouten niet kwalijk. Vaak kwam ik er achter wat ik had geschreven als het via mijn iPad en word programma met autocorrectie op de site kwam te staan. Ellen en Kasper hebben vaak achter de schermen de schade nog wat beperkt weten te houden. Mijn dank daarvoor.

Ook nog dank aan jou Gerard, jij hebt mij vaak geïnspireerd om weer ergens over te schrijven. Daarnaast ben je een geweldige vriend die mijn gezeur regelmatig heeft moeten aanhoren.  Je bent een grote.

Morgen naar huis. Met een 5 uur durend verblijf op het vliegveld van een stad die net een aanslag heeft meegemaakt. Is toch wel even spannend.

Groet, van twee pelgrims met zere spieren, zere billen en beiden sterk afgevallen. Lekker ite.

Einde, Fini, basta!!