Dag 28. Eindelijk binnen, veel klimmen en ouder wordende lijven.

17 augustus, Donderdag . Dag 28

Totaal 2433 km; van Sarria naar Santiago de  Compostela , een tweepersoonskamer in  drie sterren Hotel Santiago Apostol

Via Portomarin, Palas de rei, via de N547 over  Melide, Arzua en  Pedrouzo

De leste dei, in het Nederlands “de laatste dag”. Een prima titel voor een goed boek. Zo heb je ook “ the longest day” een oorlogsfilm over de landing van de geallieerden op de kust van Normandië, daar leek het vandaag ook wel heel erg op. Een slagveld. Niet zoals in de film natuurlijk maar merkbaar aan het einde van de dag in Santiago.

Vanochtend al om 6 uur wakker, dit kwam door de Sarriaanse vuilnismannen. Zij waren al op tijd om de vuilnis van het pension waar wij verbleven op te halen. Omdat we wisten dat er best nog een aantal kilometers gereden moest worden zijn we er toen ook maar uit gegaan. Resultaat was dan ook al om 7:15 zittend op de fiets. Maar voordat we Sarria uitreden hebben toch nog een bakker gevonden waar we een ontbijtje  hebben genuttigd.

Na Sarria direct omhoog. Een “korte“ vele klim van 5 kilometer. Daarna een korte afdaling en direct weer klimmen. Dit keer wat langer. Dit waren de voortekenen van een lange dag waarin klimmen vooral op het menu stond. Nu zijn Gerard en ik inmiddels aardig getraind, maar beiden ook niet meer de jongsten. Dus de afgelopen twee dagen met daarin 230 kilometer voornamelijk klimwerk was bij ons beiden te merken aan de gewrichten. En aangezien we beiden in onze reserves reden ging het dan ook niet echt soepel meer. Bij elke klim maakte een van ons wel een sarcastische opmerking om aan de ander maar aan te geven dat hij het wel genoeg vond.

Inmiddels zijn Gerard en ik wel aardig op elkaar ingespeeld om aan te voelen wat er wel en wat er vooral op dat soort momenten ook niet gezegd kan worden. Er kan veel gezegd worden maar soms ook te veel. En bij weinig woorden is er meer begrijpbaar dan bij te veel. Zo is dat ook bij ons. De laatste dag was dan ook geen inhaaldag. We hebben echt hard moeten werken. Meer dan ons achteraf lief was. Ook al gaf de hoogtekaart in ons routeboekje aan dat het naar beneden ging,  viel dat in de praktijk erg tegen. Zo blijken dan ook de laatste lootjes het zwaarst. “ It aint over till the fat lady sings”. Of voor Duitsers, tot het laatste fluitsignaal heeft geklonken en voor Friezen totdat je over de streep op de Bonkefeart bent gegleden. Of zoiets. De rit Santiago in was ook erg bijzonder. Via allerlei bordjes kwamen we op de meest onmogelijke routes uit. Met stijgingen die we tot nu toe nog niet tegen waren gekomen. Door allerlei achterafstraatjes naar boven. Helemaal niet naar beneden. En toen we uiteindelijk de stad zouden binnen rijden via de enige brug over de snelweg bleek deze afgezet te zijn in verband met werkzaamheden. De Spaanse wegwerker bleek onvermurwbaar voor de argumenten van een vermoeide Gerard. Er liepen heel smal paadje langs de Zijkant van de brug. Maar daar waar de Franse en de Belgische werkverkeer wel bereid ware. Om ruimte te maken deden Manuel en zijn mannen dat niet. Gelaass!!!! Vamos! En adios!

Bij het inrijden van de oude binnenstad was het chaotisch druk. Veel lopers maar ook fietster liepen naar of van het bureau waar zij zich voor de certificaten moesten melden. Veel indruk hebben we dan ook niet kunnen krijgen van deze stad. Morgen hebben we meer tijd om er eens door heen te lopen. Morgen dan ook foto’s van Santiago.