Dag 26. Stenen en afdalen

15 augustus, Dinsdag. Dag 26

Totaal 2228 km; van Hospital de Obigo naar Cacabelos, een prachtig en luxe tweepersoonskamer in 3 sterrenhotel Villa de Cacabelos in het centrum van een mooie Spaanse stad.

Via Astorga, Brazualo, Acebo en Ponferrada,

Vandaag een bewogen route. Vandaag is de dag dat we over Cruz de Ferro rijden. Een top van 1500 meter waar een simpel kruis bovenop een boomstam het hoogste punt markeert. Tevens een punt waar veel pelgrims ( pelegrinos) een speciaal gevoel bij hebben. Daar legden de oude pelgrims die op weg naar Santiago waren om hun aflaat te halen, hun last symbolisch neer in de vorm van een steen. De weg naar deze top is lang, lang en zwaar. Dus het was zweten vandaag.

Het weer werkte in de ochtend gelukkig mee. Het was niet al te warm en de wind stond gunstig. Onderweg weer veel wandelaars tegen gekomen. Zowel Gerard als ik hebben, zoals al eerder geschreven, diepe respect voor deze pelgrims . Maar soms kunnen we de vergelijking met zombies niet weerstaan. Er zijn moedige mensen bij die naar ons idee zwaar over hun grenzen zijn gegaan en in een soort trance  in de warmte lopen. Wanneer wij als fietster niet uitkijken en er rekening mee houwen dat deze pelgrims ons meestal niet horen, fietsen we ze omver. Als kijker van “ the walking dead” kan ik dan ook niet voorkomen dat daar een vergelijking mee wordt gemaakt. Begrijp me niet verkeerd maar bij een aantal lopers vraag ik me echt af of ze wel gezond bezig zijn. Zo lopen ze uit de bossen langs of over de wegen als lopende lijken op weg naar …………. ? Maar in gesprekken met onze reisgenoten, op de aanwezige terrassen,  laten we wel blijken dat we zwaar respect voor ze hebben. Ik weet ook niet of onze “fiets” inspanning dezelfde is als wat deze pelgrims doen. Wij hebben het voordeel dat er na een lange klim vaak een afdaling volgt waarin we kunnen ontspannen en even op adem kunnen komen. Zij niet!!!!

Maar uit eigen ondervinding en waarneming weten we ook dat veel pelegrinos  complete stukken met de bus doen. Ook vandaag ontmoeten we voor de derde keer een Italiaanse tweeling. Die eerst bleven ontkennen maar later toegaven dat ze stukken met een bus of trein rijden waardoor ze ons al meerdere keren hebben ontmoet. Leuke jongens trouwens die Romeinen!! Echte blonde Italianen.

Onderweg nog even een stukkie snelweg gereden.  Maar geen politie gezien, waarschijnlijk staan we wel op de video, want ik zag de vermelding staan dat er videobewerking was.  Jazeker, ik lees inmiddels al een stukkie Spaans.

Dat er in dit land veel ezels in de weilanden staan bewijst de foto die ik heb genomen bij Astorga. Dus José, ezels genoeg daar en flinke jongens ook!

De weg naar Cruz de Ferro was lang maar zeker de moeite waard. Vanaf de grens met Frankrijk is de Camino, zoals hier wordt gezegd, een behoorlijk commercieel ding geworden. Mijn beeld van deze top was er dan ook een van één en met de nodige commerciële activiteiten. Maar dit viel gelukkig enorm mee. Na de zoveelste lange helling en trage bochten stond dat kruis daar ineens. Zelfs het aantal daar aanwezige pelgrims viel enorm mee. Het was er rustig en iedereen kreeg de tijd van de ander om daar zijn steen neer te leggen en hier ook even bij stil te blijven staan.

Gerard heeft daar de steen neergelegd die Nienke hem had meegegeven. En onze nuchtere Gerard was toch even ontdaan en emotioneel. Het raakte hem meer dan hij zelf had verwacht. Ikzelf heb een video gemaakt voor mijn familie waarin ik de steen heb laten zien die ik voor mijn moeder had meegenomen en  waarin ik heb uitgelegd waarom ik de steen weer meeneem naar huis. Het was een simpele maar emotionele boodschap.

Daarnaast heb ik nog even een moment van overdenking gehad waarin ik in mijn gedachten bij een dierbare ben geweest die enorm hard voor zijn leven vecht. Dit alles plaatst de tocht die Gerard en ik maken in een heel ander daglicht. De prestatie is er niet minder om, maar er zijn andere dingen die veel zwaarder wegen. Na dit moment van bezinning en de herinnering aan de prestatie die we sinds 21 juli leveren, zijn we aan de afdaling begonnen. Mijn meest minst plezierige momenten. De wegen zijn hier minder van kwaliteit dan we tot nu in afdalingen hadden meegemaakt. Niet alleen slechter maar ook steiler. Meer korte bochten en een hogere snelheid. Onze Arend Gerard dook ondanks dat weer naar beneden. Ik heb hem ondanks mijn angst toch nog op sommige stukken kunnen volgen. En voor zover ik daarvan kon genieten heb ik dit ook gedaan. Bij mij heb ik de remmen flink getest.  Aan het einde van de rit zijn we allebei heel beneden gekomen. Das dan ook het belangrijkste.

In Ponteferrade hebben we onder het genot van een lekker pelgrims stokbroodje nog even nagepraat over onze ervaringen. Met een heerlijk stukje Spaanse muziek op de achtergrond onder  de bezielende leiding van de plaatselijke André Rieu en zijn One man band? Zie video Uiteindelijk hebben we in  Cacabello een nederig onderkomen kunnen vinden in Hotel Villa de Cacabellos. Een kamer met airco en massagedouche.

Dat er naast wandelaars, fietsers, wandelaars met ezels en honden ook nog ruiters te paard zijn zagen we in de stad toen we aan het eten waren.  Mooi gezicht!! Dus Nienke, volgend jaar met je vader op een paard? Je vader ziet dat wel zitten.