Dag 20. Nog even Frankrijk en bijzondere dagen en soms speciaal

9 augustus, Woensdag. Dag 20

Totaal 1661 km; van Sorde-l Abbaye naar  St Jean Pied de Port, kamer in maison d’hotes Itzalpea

Vroeg uit de veren om de regen (die voorspelt is)  voor te zijn. Vandaag is ook de dag waarop we de eerste spullen terug willen sturen naar Nederland. En dan zou het mooi zijn dat alles droog in een doos past. En droog was het gelukkig ondanks dat er op de weerapp regen was voorspelt. Met een aardige klimdag voor de boeg dan maar vroeg op pad.

Nu is vroeg voor mij (Wim) niet meer zo’n groot probleem. Ik was toch al lang wakker. We stonden namelijk weer eens onder een lantaarnpaal! De zoveelste! Helaas weten we mooie staanplaatsen uit te zoeken, maar waar we daarbij geen oog hebben voor de aanwezigheid van die verrekte lantaarnpalen. Deze zullen de functie van veiligheid bieden hebben, maar ik ervaar ze als erg vervelend en ze zijn er de oorzaak van dat ik slecht slaap. Vannacht was het een oranje gloed die de tent in scheen. Mijn hele dag en nacht ritme is naar de maan. Die overigens zelf die nacht niet heeft geschenen. We hebben al verlichting met oranje spaarlampen gehad, schelle led-lampen, witte  spaarlampen, blauwe en vale gele lampen. Allen hebben de zelfde uitwerking , “ ik slaap slecht” . Zelfs met een handdoek over mijn hoofd, na twee keer draaien is deze eraf. En dat is voor mijn  gemoed niet echt bevordelijk. Maar ik heb troost, na morgen geen lampen meer op campings. De tent gaat naar huis. Nu maar hopen dat er gordijnen zijn in gites, auberges of herbergen waar we gaan slapen.

Onderweg gaan de onderlinge gesprekken  regelmatig over “niets”. Onzin dus. Maar ook gaan ze wel over “iets”. Iets wat ons bezig houdt. Waar Gerard en ik het regelmatig over hebben is het pelgrims gevoel en de stilte die daarbij hoort. Het is ons opgevallen dat het bijna nergens meer stil is. Nergens hoor je de stilte meer in de wind , het groeiende gras, de krekel die tjirpt of de vogel die fluit. Overal is het geluid van mensen. Of het nu gepraat, geroep, geschreeuw is.  ( Fransen schreeuwen veel) Of rijdende auto’s, tractoren of overvliegende vliegtuigen. Het geluid dat door de mens wordt voortgebracht is overal doorgedrongen. Dit is een dingetje die ons op onze reis is tegengevallen. Maar verder is het een geweldige ervaring. Sorry, ik wil nog wel eens zeuren. Na een aantal fikse klimmen en een kleine regenbui zijn we in vrij snel tempo naar omhoog gereden.

Onderweg nog een reizende pelgrim met zijn ezel tegengekomen. Die maar even op de foto gezet voor het nageslacht. Vlak voor onze eindbestemming in het plaatsje Saint Jean een kaarsje aangestoken voor een familielid. In het kapelletje La Madeleine heb we even tijd genomen om aandacht te besteden aan zaken die veel belangrijker zijn dan onze tocht of materiële zaken. Inhoudelijk wil ik de details voor me laten, maar mijn familie weet wie ik bedoel.

Helaas nog diezelfde middag slecht nieuws over dit mooie mens. Verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar. Toevallig las ik deze week op de iPad een aantal verhalen van Carmiggelt en wil ik hem hieruit  citeren omdat ik het na een kort telefoongesprek met hem toepasselijk vind. “Wie jong is leeft een leven waarin de dood geen vaste stoel aan tafel heeft. Sterven overkomt anderen.” 

Van hier uit kunnen we weinig doen, zowel Gerard als ik zijn vandaag in gedachten bij hem geweest. Door deze momenten krijgt deze reis een speciale lading. Morgen door naar Spanje. Voor vandaag ben ik er wel even klaar mee.